حتی این همه نوشتن هم نمی‌تونه آرومم کنه. کلی سوال بی جواب مونده توی سرم.
توی این برزخ که چی درست بود، چی غلط؟ چقدر راست بود، چقدر راست کج شده؟
اصلا این همه‌ی حقیقت بود یا بازم یه بخشی از حقیقت مونده؟
قسمت بد اینجاست که دیگه اعتمادی نمونده که بخواد جواب‌های احتمالی رو قبول کنه.
انگار این سوال ها تا ابد بی جواب خواهند بود!
