تربیت کردن کودکان بی فایده است، انها در نهایت همان چیزی خواهند شد که ما هستیم.
برای تربیت کودک اول باید خودمان را تربیت کنیم
همزه با نگه داشتن «الف» در جی‌بورد ( کیبورد گوگل ) قابل دسترس هست.
املای صحیح اگر خدا بخواهد هم ان شاءاللّه (بصورت جدا) است.
امید به زندگی من ۱۲۰ سال بود، حتی یک ذره هم در موردش تردید نداشتم.
اما الان که داشتم بهش فکر می کردم عدد ۹۰ سال اومد به ذهنم.
خودم هم نمی دونم چرا یهو سی سال ازش کم شد. شاید به خاطر چشم هام باشه.
اما چیزی که هست باید بیشتر از قبل به سلامتی ام برسم تا ان‌شاالله دوباره برگردم به ۱۲۰ سال زندگی سالم.
حالا بگید امید به زندگی شما روی چه عددی توقف کرده؟
قبلا کار می کردم، اما خیلی وقته که گذاشتم کنار و احتمالا دیگه هم سمتش نرم.
نه فقط پارکور که احتمالا هیچ ورزش حرفه ای دیگه هم دنبال نکنم.
چون ورزش حرفه ای و سنگین برای سلامتی مضر هستش.
اخیرا دوربین تلفن های همراه خصوصا پرچم‌دار ها پیشرفت های زیادی داشتند.
یکی از این پیشرفت ها مربوط به عکاسی از ماه میشه.
به عنوان مثال یکی از برندهایی که تاکید زیادی رو این موضوع داره، سامسونگ هستش.
ولی پیشنهاد می‌کنم خیلی گول تبلیغات‌شون رو نخورید! در حال حاضر اکثر این گوشی ها از هوش مصنوعی برای تغییر و بهبود عکس‌های گرفته شده از ماه استفاده می کنند.
ما از زمین همیشه یک سمت ماه رو می‌بینیم، نکته ای که شاید خیلی‌هامون ندونیم!
همین نکته یعنی اینکه ماه همیشه توی عکس ها جزئیات یکسان داره.
به همین خاطر تلفن های همراه بعد از ثبت عکس، تصویر را برای دریافت خروجی با کیفیت تر، دستکاری می‌کنند.
اینم یه ایده ی خوبه که هم فروش نانوایی ها رو بیشتر می کنه، هم کار مشتری ها رو راحت
از هر نانوایی که بخوای اشتراک روزانه یا چند روز یکبار می گیری تا هر بار تعداد مشخصی نان بیاره در خونه
قطعا مثل هر ایده‌ی خام دیگه‌ای، چالش هایی وجود داره که باید رفع بشه. مثل اینکه اگر مهمون داشته باشی و تعداد بیشتری نان بخوای و …
اما در مجموع انجام این کار برد برد خواهد بود و باعث افزایش کیفیت نانوایی ها خواهد شد.
خدا رو شکر که هستی
هر وقت که میرسم به این سوال که چرا اینجام و دارم می نویسم، همیشه یک جواب واحد به ذهنم میرسه.
تو فقط بنویس و به بقیه اش کاری نداشته باش!
برنامه خاصی برای آینده ی اینجا ندارم، تنها چیزی که می دونم اینه که نوشتن آرومم می‌کنه.
رضایتم از زندگی‌ام با نوشتن بیشتر میشه. تلاش می‌کنم توی نوشته هام خودم باشم.
چیزی رو بنویسم که خودم دوست دارم نوشته بشه، نه چیزی که مورد پسند مخاطب باشه.
درسته که داشتن مخاطب یه قسمت هایی از وجود‌مون رو سیراب می کنه.
اما فعلا بیشتر از اون تشنه‌ی نوشتن هستم.
شاید دلیل اینکه خیلی دنبال مخاطب نیستم، این باشه که توی رگال کو به ۵ تا ۶ هزار مخاطب روزانه رسیدم.
شاید چون دیده شدم، دیگه یه جورایی از این حس که دیده بشم گذشتم.
الان که فکر می‌کنم می بینم برای رگال کو دنبال مخاطب های بیشتر و میلیونی هستم ولی برای اینجا نه.
اینجا یه جورایی حیاط خلوت من شده.
از وقتی در مورد عکاسی مطالعه داشتم، بهش علاقه مند شدم.
خیلی دوست دارم یه دوربین DSLR داشته باشم.
یه دوربین عکاسی کامپکت دارم ولی متاسفانه مود دستی نداره!
به پی سی وصل نمیشه و هنگام اتصال از راه دور به موبایل، فقط در مود Auto عکاسی می کنه.
فوکوسش هم خیلی جالب نیست و متناسب با کار من و نیازم نیست.
خلاصه اینکه به شدت در فکر خرید دوربین حرفه‌ای هستم.