همیشه انتخاب من برای نوشتن، وبسایت شخصی بوده
انتخابم برای کسب و کار فروشگاه اختصاصی بوده
هیچوقت شبکه‌های اجتماعی رو قابل اعتماد ندونستم.
به جز اعتماد، توی شخصی سازی (ظاهر، رنگ، فونت و ..) هیچ امکانی در اختیارت نمیذارن.
اگر قصد ساخت امپراطوری دارید، جای درست بسازید، نه توی زمین قرضی!
بعضی وقتا اینقدر ایده میاد توی ذهنم که با خودم فکر می کنم چقدر عالی میشد اگر وسیله ای بود که می‌تونست افکار رو به متن تبدیل کنه.
حتی دیگه لازم نبود چیزی به زبان بیاری و حرف بزنی.
و بهتر هم میشد اگر کارای دیگه هم انجام می داد. مثلا متنی که تولید کرده رو توی اینستاگرام یا تلگرام یا هر کجای دیگه به بهش فکر می کنی، منتشر کنه.
یا بفرسته برای شخص خاصی و …
و عالی‌تر میشد همه این کارا بدون درگیر شدن دست، گوش و چشم ها انجام میشد.
فرض کنید در حال رانندگی هستید و همون لحظه قصد دارید چیزی رو گوگل کنید.
اون براتون انجام بده و شما حین رانندگی نتیجه رو بصورت تصویری ببینید.
تصاویری که با واقعیت تلفیق شدن، یه جور واقعیت افزوده.
یعنی الان ۱۵ سال می شد که می نوشتم ..
گاهی این فکر میاد سراغم و قبل از اینکه غصه بیاد سراغم به خودم میگم: حالا که گذشته و من کاری نکردم.
غصه خوردن هم باعث نمیشه گذشته تغییر کنه. به جاش آینده ات رو بساز.
اینجا بودنم هم به خاطر همینه که آینده رو بسازم.
در ثانی من هر وقت که نوشتم، خودم لذت بردم. همین قدر که با این فضا آشنا هستم و توش بودم، خدا رو شکر می کنم.
بعضی وقتا این سوال رو ازم می پرسن و من هر بار با اشتیاق توضیح میدم که این رشته رو با تمام وجود داشتم و دارم.
همین الانم اگر شرایط مالی اجازه بده، یکی از دو گرایش نرم افزار یا هوش مصنوعی در مقطع ارشد ادامه میدم.
دارم کاراش رو انجام میدم که به امید خدا به زودی ۶۰ – ۷۰ مدل لباس زنانه جدید به رگال کو اضافه کنم.
الان از موتور سواری برگشتم. توی تابستون حال میده.
تو ذهنم هست که خودم امتحانش کنم، ولی هیچ وقت به موتور اعتماد نداشتم.
همیشه وقتی به این موضوع فکر می کنم غمی وجودم را فرا می گیرد.
طی سال های اخیر با رشد سرسام آور تکنولوژی و فناوری ها، این مسئله هم با رشد سریعتری همراه شده.
شاید فقط توی ۲۰ الی ۳۰ سال این اتفاق افتاد. توی روستای خودمون که نگاه می کنم، می بینم تقریبا از هم و سن و سال های خودم شروع شد.
حرف زدن به زبان فارسی و دور شدن از زبان محلی. حالا تمام دوستان و اطرافیانم که پدر و مادر شدن، با بچه هاشون بیشتر فارسی صحبت می کنن.
متاسفانه اوضاع این بچه ها از ما هم بدتر هست و معادل کلمات بیشتری رو در زبان محلی مون نمی دونن.
ترس اینو دارم که تا یکی دو نسل بعد کلا زبان و گویش محلی مون از یاد بره و دیگه کسی نباشه که با این زبان صحبت کنه.
متاسفانه این امر مختص روستا و زبان ما نیست، بلکه در سراسر کشور داره همین اتفاق میوفته.
گاهی فکر می کنم چی بنویسم، بلافاصله بعدش یادم میاد دلیل اینجا بودن، فقط نوشتنه.
به خودم میگم هر چی که دوست داری بنویس.
همونطور که افراد توی شبکه های اجتماعی سخت نمی گیرن و هر چیزی که تو اون لحظه بخوان منتشر می کنند، منم سعی می کنم، از چیزایی که دوست دارم بنویسم.
دیروز توی یک تقاطع می خواستم به چپ بپیچم، ماشین دیگه ای از روبرو میومد.
برای یکی دو ثانیه درگیر تعارف شدیم و در نهایت من ایستادم تا ماشین روبرویی بره.
وقتی داشت رد میشد، راننده که اقای جوانی بود با سیبیل های چنگیزی، نگاهم کرد و و به نشانه ی تشکر، لبخندی زد.
چقدر حالم خوب شد و از اینکه بهش راه دادم که عبور کنه، احساس رضایت بیشتری کردم.
همش با یدونه لبخند 🙂
بیشتر بهم لبخند بزنیم.
تقریبا یک هفته است که گلوم گرفته و درد می‌کنه. چیزی شبیه سرما خوردگی
تا وقتی سالم هستم، بهش توجه زیادی ندارم، اما وقتی نیست تازه می فهمم چه نعمتی بزرگیه.
همش به خودم یادآوری می کنم که ساده از کنار نعمت سلامتی نگذرم.
بابتش سپاسگزار خدا باشم و یه بخشی از این سپاسگزاری می تونه مراقبت کردن از سلامتی باشه.
به هر حال خدایا شکرت.