یکی از دلایلی که وبلاگ نوشتن رو به هر جای دیگه ترجیح میدم، اینه که نیازی نیست چهره یا حتی صدای خودم رو به اشتراک بذارم.
هیچوقت علاقه ای به نشون دادن چهره ام در فضای مجازی نداشتم. احتمالا به سختی بتونید چند تا عکس محدود از من در فضای مجازی پیدا کنید.
در حال حاضر قصد دارم برای پیج اینستاگرام رگال کو تولید محتوا کنم، اما دنبال راهی هستم که تا حد ممکن ساده، با همین امکاناتی که دارم و بدون نمایش چهره و حتی صدا انجامش بدم.
۱. وقتی می‌خواهید لباس جدید خرید کنید و وسواس انتخاب محصول برنده دارید
۲. اتو کاری و عکاسی از لباس ها
دنبال راه‌هایی هستم که این مورد را ساده‌تر کنم.
گندم: بوقدِی
جو: آرپَ
یک: بیر
دو: ایکی
سه: ایچ
چهار: دِرد
پنج: بِش
شش: آلته
هفت: یِدّه
هشت: صَگّیز
نه: دُقوز
ده: اُن
مسی
اینبار تیشرت یونیکورن به مقصد ارومیه.
نجم الدین رو بیخودی بزرگش کردن، کافیه با دقت به اطراف نگاه کنید تا منو ببینید 🥰😁
میشه که گاهی موقع رانندگی، یا موقع صحبت کردن با یه آشنا مطالبی به ذهنم میرسه که دوست دارم اینجا بنویسم.
اما اون موقع امکان نوشتن ندارم، بعدش هم یادم میره که چی می خواستم بنویسم.
یکی از راه هایی که به ذهنم میرسه، یادداشت کردن یک جمله کوچک هست ولی گاهی موقعیت جوری که امکان اینم نیست.
برای همین کلی چیزا یادم میرن.
ولی معتقدم اگر قرار باشه، چیزی اینجا نوشته بشه، میشه. حتی اگر یادم بره دوباره به یادم میاد