هر وقت که میرسم به این سوال که چرا اینجام و دارم می نویسم، همیشه یک جواب واحد به ذهنم میرسه.
تو فقط بنویس و به بقیه اش کاری نداشته باش!
برنامه خاصی برای آینده ی اینجا ندارم، تنها چیزی که می دونم اینه که نوشتن آرومم می‌کنه.
رضایتم از زندگی‌ام با نوشتن بیشتر میشه. تلاش می‌کنم توی نوشته هام خودم باشم.
چیزی رو بنویسم که خودم دوست دارم نوشته بشه، نه چیزی که مورد پسند مخاطب باشه.
درسته که داشتن مخاطب یه قسمت هایی از وجود‌مون رو سیراب می کنه.
اما فعلا بیشتر از اون تشنه‌ی نوشتن هستم.
شاید دلیل اینکه خیلی دنبال مخاطب نیستم، این باشه که توی رگال کو به ۵ تا ۶ هزار مخاطب روزانه رسیدم.
شاید چون دیده شدم، دیگه یه جورایی از این حس که دیده بشم گذشتم.
الان که فکر می‌کنم می بینم برای رگال کو دنبال مخاطب های بیشتر و میلیونی هستم ولی برای اینجا نه.
اینجا یه جورایی حیاط خلوت من شده.
