قدر سلامتی رو خیلی خوب نمی دونم. خدا را شکر بیماری و مشکل خاصی ندارم.
ولی بحث من سر اینه که ما سخت قدر داشته هامون رو می دونیم.
به جاش نگاه مون به نداشته هاست.
به جای چند ده تا دندونی که سالم هستن، همش غصه‌ی اون یه دندونی که خراب شده یا نیست رو می خوریم.
به جای اینکه شکر کنیم برای اینکه می بینیم، همش غصه ی اون یه ذره ضعیف شدن چشمامون رو می خوریم.
به جای شکر کردن سلامتی گوش، دست و پا، موها و اعضای داخلی بدن، مدام تو فکر همون قسمتی هستیم که در حال حاضر از نعمت سلامتی محروم شده.
قدر داشته‌هام رو چقدر می دونم!؟ چقدر واسش شکر می کنم.
شکرگزاری سلامتی، یعنی مراقبت کردن از جسم. من امروز براش چیکار کردم؟
چقدر سبک زندگیم رو اصلاح کردم تا بیشترین بهره را از جسمم ببرم و برای مدت بیشتری سالم و سلامت ازش نگهداری کنم.
