عباس شکیبا

می خوام توی سایت اینقدر بنویسم که این عدد برسه به ۲۰۰۰ و بیشتر

مهم نیست که چی می نویسم، مهم اینه که این نوشتن رو دوست دارم و ذهنم رو سر و سامان میده.

+ بیشتر از هر کسی برای خودم می نویسم

مهم است بدانید اگر چیزی در اینترنت منتشر می کنید (متن یا عکس و …) حتی اگر شما آن را پاک کنید، هیچ وقت پاک نخواهد شد.

سرویس هایی مثل wayback machine تاریخچه همه چیز را ثبت و ضبط می کنند. شما با این سرویس حتی می توانید همین الان اولین صفحه ای که در اینترنت منتشر شد را مشاهده کنید!

به زودی آرشیو مطالبم از سایت های قبلی ام را دوباره در همین سایت منتشر می کنم.

چند روزی درست و حسابی ندیدمت، دلم برات خیلی تنگ شده.

برای خاص ترین آدم زندگیم، کسی که دیدنش حالم رو خوب می کنه.

عکس بالا مال همین الان، بساط محصولات من هستن.

اینو می نویسم که یادم باشه اگه مهندس هستم، حتی مهندسی که کارش رو بلده و برنامه نویس خبره ای هم هست، بازم دلیل نمیشه از اینکه بساط کنم خجالت بکشم

سوالی که خیلی وقتا ذهن رو درگیر می کنه اینه که چطوری بنویسم؟ کوتاه یا بلند؟ کدوم برای سئو بهتره؟ کدوم برای مخاطب؟

موتور جستجو کدوم رو بیشتر می پسنده؟

جواب من اینه که هم کوتاه، هم بلند.

یه مسئله و ذهنیت منفی اینه که به خاطر شبکه های اجتماعی و نوع محتوا شون، الان دیگه همه تنبل شدن و کسی مطلب و نوشته ی طولانی باشه رو نمی خونه!

پرسونا رو یادتونه؟ قراره ما با نوشته هامون مخاطب مون رو شکل بدیم. قراره اونا ما رو فالو و دنبال کنند، نه ما اونا رو.

اگر قراره مخاطبی به خاطر طولانی بودن متنی رو نخونه، همون بهتر که نخونه و وارد سایتهم نشه!

اگر شما داری به عنوان نویسنده کلی زمان میذاری و مطلبی رو می نویسی، این رو توی ذهن خودتون درست کنید که کمترین سپاسگزاری مخاطب اینه که اون مطلب رو بخونه.

اگر واقعا محتوای تولید شده، ارزشی برای مخاطب ایجاد می کنه به عنوان نویسنده خوندن یا نخوندن اون مطلب چیزی از ما کم و یا زیاد نمی کنه اما قطعا خوندش چیزی به مخاطب اضافه می کنه.

کلا خیلی لی لی به لالای مخاطب نذارید و هر طور که دوست دارید بنویسید.

کوتاه یا بلند بودن یه محتوا مهم نیست، مهم اینه که آیا اون محتوا چیزی به مخاطب اضافه می کنه؟ اگر جواب مثبت باشه، حتی اگر 1000 صفحه هم در موردش بنویسید، وقتی مخاطب ببینه داره در ازای زمانی که صرف می کنه، ارزشی دریافت می کنه، قطعا با جون و دل اون مطلب رو می خونه

لی لی به لالای مخاطب نذارید

عباس شکیبا

و اتفاقا دائما خدا خدا می کنه که این مطلب به این زودی ها تموم نشه و اون بتونه چیزای بیشتری یاد بگیره.

نقطه مقابلش هم هست، اگر محتوای تولیدی شما کوتاه باشه، اما دقیقا جواب همون مسئله ای باشه که مخاطب به دنبالش بوده، چه ایرادی داره که سریع و مختصر جواب رو به مخاطب ارائه کنیم.

کوتاه یا بلند بودن محتوای تولیدی اول به خود شما و بعد اقتضای محتوای تولیدی بستگی داره.

مخاطب در درجه سوم قرار داره. مشکل از جایی شروع میشه که این جایگاه ها رو نشناسیم

یا بخوایم یکی رو قربانی دیگری کنیم.

و در آخر تمرین کردن رو فراموش نکنید! در تولید محتوا تازه کار یا حرفه ای باشید، تمرین کردن کلید موفقیت شماست.

با تمرین زیاد و درک جایگاه هر کدوم از موارد فوق،

همین الان داشتم فکر می کردم که همیشه حرفی و مطلبی برای نوشتن وجود دارد. آنقدر که حتی اگر تمام عمر در حال نوشتن باشیم، باز زمان کم میآوریم.

شاید چیزی که نوشتن را سخت می کند، کمالگرایی بعلاوه ارزشمند ندانستن اطلاعات خودمان باشد.

من عباس شکیبا دوست دارم همه کارهایم به سادگی انجام شود، یعنی برای نوشتن آزاد باشم و خودم را محدود به قید و بند خاصی نکنم.

یادتان باشد اینجا بلاگ شخصی است و در بلاگ شخصی می توان از هر چیزی نوشت!

بزرگ ترها و مامان و باباها فکر می کنیم بچه با تربیت یعنی بچه ی حرف گوش کن، بچه ای که هر چیزی بهش گفتی بی چون و چرا قبول کنه.

بهش بگی بشین، بشینه! بگی ساکت باش، ساکت بشه. بگی اینو بخور، اونو نخور و .. کلا همش بگه چشم.

اما یادم مون می‌ره بچه هامون هم مثل ما آدم هستن و استقلال دارن. همون‌جوری که بزرگترها در مورد موضوعات مختلف نظرات مختلف و گاهی متضاد با هم دارند.

بچه ها هم مثل مثل ما نظرات خودشون رو دارن. اینکه تربیت رو به معنی مطیع بودن در نظر بگیریم، ظلم در حق بچه مون هست.

اگر صادق باشیم ما بزرگتر ها فقط برای راحتی خودمون می خوایم تربیت رو مطیع بودن در نظر بگیریم. شاید یکی از دلایلش همین باشه که برای خودمون هم همین طور بوده، یعنی پدر و مادر هامون تربیت رو مطیع بودن فرض کردن.

خودشون و مهم تر از اون دیگران رو مهمتر از فرزندشان و تربیتی در نظر گرفتند.

یادمون باشه بچه هم مثل ما آدمه و فقط برای اینکه سن و سالش از ما کمتره نمی تونیم حق اظهار نظر و مخالفت رو ازش بگیریم.

بچه رو نمی خوایم برای امروز و خودمون تربیت کنیم، بچه باید برای فردا و آینده تربیت بشه.

بذاریم اظهار نظر کنه، گاهی مخالفت کنه. اگه غذا نمیخوره بهش احترام بذاریم و زورش نکنیم.

خلاصه بذاریم تجربه کنه، یاد بگیره و در نهایت خودش مهارت حل مسئله رو یاد بگیره، اینطوری توی بزرگسالی اعتماد به نفس بیشتری داره و فرد مفیدتری خواهد بود.

دنبالم نگرد! من پیدا شدنی نیستم! همین قدر گنگ و مبهم …

این جمله همین الان به ذهنم رسید و دوست داشتم اینجا بنویسم، دوست دارم هر روز به خودم یادآوری کنم که اینجا مال منه!

به خودم یادآوری کنم که من بنده ی الگوریتم ها و بنده ی مخاطبینم نیستم!

هر طور که دوست داشته باشم و راحت باشم زندگی می کنم.

هر روز یک مطلب بنویس، حتی اگر چیزی برای گفتن و نوشتن نداری، باز هم بنویس، حتی اگر شده فقط یک سلام

نوشتن روزانه باعث می شود خلاقیت ات رشد کند و کم کم ایده ها و مطالب برای نوشتن خودشان را به تو نشان دهند.

پس سلام …

نمی دونم چرا دوست ندارم تصویری ازم توی اینترنت باشه. خیلی وقت ها برام سواله که چطور دیگران به سادگی عکس هاشون رو توی شبکه های اجتماعی قرار میدن.

شاید چون مهندسی نرم افزار خوندم و می دونم به محض اینکه عکسی رو توی اینترنت بذاری، دیگه حذف کردنش غیرممکن هست، توی انتشار تصاویر خیلی سخت گیر هستم.

شاید بگید پیج، سایت یا هر کجای دیگه که عکس رو منتشر کردم، مال خودم هست و هر وقت که بخوام می تونم پاکش کنم. اما واقعا اینطوری نیست.

ممکنه عکس رو پاک کنید، اما اطمینان دارید که فرد دیگه ای اون عکس رو دانلود نکرده؟ و …

اما یدونه عکس که اونقدرها مهم نیست! هست!؟

هم هست و هم نیست! شایدم مشکل قضاوت شدن باشه. نظرتون رو برام بنویسید تا باهم دیگه به جواب درست برسیم.